นิทานกะเหรี่ยง - เรื่องปูผัวเมีย

นิทาน เรื่องปูผัวเมีย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีปูผัวเมียอยู่คู่หนึ่ง ตัวเมียลอกคราบออก ตัวผู้ก็ช่วยหาอาหาร จนกว่าเปลือกตัวเมียจะแข็ง แล้วตัวผู้ก็ลอกคราบบ้าง ตัวเมียหาอาหารไม่ไหว จึงฆ่าตัวผู้เสีย  ทีนี้พระเจ้าเห็นเหลือตัวเดียว พระเจ้าแปลกใจ จึงเรียกผู้ชายขึ้นมา
ผู้ชายถามพระเจ้าว่า “มีอะไรครับพระเจ้า”
พระเจ้าบอกว่า “เอ็งนั้นกล้าฆ่าเมียหรือเปล่า”
ผู้ชายคนนั้นก็บอกว่า “กล้าครับพระเจ้า”
พระเจ้าให้ไปฆ่า จนเขากลับมา แต่ไม่กล้าฆ่า
ทีนี้ก็เรียกผู้หญิงบ้าง ผู้หญิงก็ขึ้นมา
พระเจ้าถามว่า “เธอกล้าฆ่าผัวไหม”
เขาตอบว่า “กล้าคะพระเจ้า”
พระเจ้าจึงให้ไปฆ่าผัว กลับไปก็ฆ่าผัวตาย กลับมาหาพระเจ้า
พระเจ้าถามว่า “ตายไหม”
เขาตอบว่า “ตายคะพระเจ้า”
พระเจ้าโกรธมากจึงบอกว่า “ผู้หญิงนี้ฆ่าให้หมด”
ลูกชายจึงพาน้องสาวหนีเข้าป่า พร้อมด้วย กา หมา และแมลงวัน พวกเขาพากันอยู่ในป่านั้น
มีผู้ชายคนหนึ่งชอบน้องสาวมาก จึงทำอุบายคิดฆ่าพี่ชาย เขาเอางูใส่ในบันได แมลงวันบินไปหาเจ้าของที่ไร่ บอกเจ้าของ แมลงวันบอกว่า
“ไม่เชื่อผ่าบันไดดูก็ได้” เจ้าของกลับมาผ่าบันไดดู มีงูอยู่จริง
ทีนี้น้องสาวจึงทำอุบายใหม่ แกล้งเป็นไข้ ให้พี่ชายไปหาอ้อยและกล้วยที่โน้นมียักษ์ แต่น้องสาวไม่บอกว่ามียักษ์ เพราะคิดฆ่าพี่ชาย พี่ชายจึงไปหาอ้อยและกล้วย ไปถึงก็ตัดอ้อยและกล้วย
ยักษ์ได้ยินเสียง จึงพูดออกมาว่า “ใครตัดกินอ้อยและกล้วยของกู กูต้องฆ่า”
ผู้ชายคนนั้นบอกว่า “ฆ่าก็ฆ่าสิวะ”
พอสู้กัน ยักษ์สู้ไม่ได้ จึงอยากเป็นเพื่อนกัน
กลับมาพี่ชายไม่ตาย แถมมีเพื่อนมาด้วย จึงทำอุบายใหม่ เขาจับจระเข้ใส่ในบ่อ แมลงวันก็ไปหาเจ้าของไม่ได้เพราะไม่มีปีก พี่ชายกลับมาอาบน้ำก็ถูกจระเข้กิน  แมลงวันก็บอกยักษ์ว่า “เพื่อนของแกถูกจระเข้กินแล้ว”
แล้วพากันไปหาเพื่อนที่บ่อมีจระเข้ ส่วนน้องสาวก็พากันหนี ยักษ์ก็จับจระเข้ผ่าท้องเอาเพื่อนออกมา เพื่อนก็ไม่ตาย จึงไปตามหาน้องสาว พบน้องสาวซ่อนตัวกับผู้ชายในโพรงไม้ใหญ่
ยักษ์ล้วงเอาทั้งคู่ แล้วถามว่า “”ไว้ชีวิตหรือไม่ไว้ชีวิต”
เพื่อนก็บอกว่า “ตามใจ”
ยักษ์กินหมดทั้งสองคนเลย

-จบ-

หมายเหตุ : เล่าโดยเขียนร่างมาก่อน

ผู้เล่า :  นายอุกโธ่ (สมมาตร) อายุ 16 ปี

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ้างอิงจาก : http://www.karencenter.com/